Yürüyorum... Tarfi
olmayan, anlamsız ve kimsesiz yollara... Ayagımda prangalar... Yüregimde saklı
bomba yürüyorum... Fitili çekmek ve uçmak gökyüzüne benim elimde... Geri dönmek
ve kurtulmak prangalardan... Hepsi benim elimde biliyorum... Önümde uzun bir
yol, yürüyorum... Temiz olduguna inandıgım dünyaya dogru yürüyorum... Ayak
bileklerimi acıtıyor prangalar, umursamıyorum... Eminim çünkü... Orada ileride
bir ışık gördüm ben, inandım o ışıgın varlıgına... Yanına gitmek zorundayım...
Bunu ilk gördügüm an anladım... Oraya varmak ve tadına bakmak o ışıktaki
huzurun... Sonsuzluk gibi... O ışık saf, temiz, masum ve özeldi gören insanlar
için... Benimle birlikte ışıgın varlıgını gören herkes buna inanırdı...
Hayat
bu kadar zor degildi...
Ve ben ona ulaşabilir, ona dokunabilirdim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder